Una vida de ...

Adieu ! 

M'apèli Gavach e soi lo gos de Carlòta. Quand èri pichonet, jogavi amb mos fraires e sòrres dins un garatge del costat de Ginestas, dins un elevatge de Labradors. E òc ! Soi una raça pura e mon nom entièr es '' E' Gavach du canyon de la Lauze '' … Me caufa un pauc. Es mos mèstres qu'an cercat mon nom. Volián quicòm d'occitan e qu'èra pas coma los autres cans. A la debuta, pensavan a '' Caraca '' mas finalament èra ''Gavach'' que foguèt causit. Dins Aude, sèm totes de gavaches per los catalans. E quand vau veire los match de rugbí, lo mond se ritz d'aquò (e mai se la còla que joga es catalana).

E un jorn, dins mon elevatge i aviá un òme e doas femnas un pauc calugas que son venguts nos veire. La setmana passada, un fraire mieu foguèt adoptat per una familha e segon mas sorgas, èra al paradís. E ieu voliá aquò ! Alara quand vegèt los caps de las tres personas dabans ieu me diguèri : « Mouhahaha, vosautres, seretz mas victimas ! »

E ganhèri ! Perque m'an causit e un mes aprèp, l'òme e la pichòta filha me venguèron quèrre. Eri plan content e aquel jorn me prometèri que ma vida seriá un paradis.

Ara, ai un an e dètz mes. Pensi qu'ai fòrça d'astre d'èstre dins ma familha : Dormissi de longa, fau tot plen de conariás, mangi qué que siá, vau galaupar a la pinèda e pòdi montar sus los canapès.

Soi un pauc extraordinari coma gos per que compreni l'occitan ieu tanben !

Lo poton ! 

 G.