Lo XIII es mai qu'un espòrt, es una religion

Pensi qu'aquesta frasa mòstra plan çò que representa lo rugbí dins mon país. Mas atencion, pas quin que siá rugbí, lo XIII.

E òc ! Es pas lo meteis que çò que podem veire a la television. E la diferéncia se fa pas solament dins lo nombre de jogaires. Lo XIII es un jòc mai violent e i a sovent de bagarras (es per aquò aquèste rugbí es pas tròp difusat) mas lo respècte del jòc e la convivialitat entre los jogaires es la meteissa.

A Lesinhan, fa mai que cent ans qu'i a un club de XIII : lo FCL !! E es una vertadièra fiertat tota per la vila. Sèm campions de Franca dempuèi 2008 (aprèp 30ans d'espèra) e avèm ganhat la copa de Franca en 2010.
A cada finala, lo pòble lesinhanenc envasís los estadis : d'Avinhon, de Carcassona o de Montpelhièr. Se vestís de verd, blanc e ròsa, monta dins los autobus e partís a la conquista del títol.

Aquesta frenesiá colectiva es una tradicion a Lesinhan.Lo dimenge es lo moment d'anar al Molin, l'estadi mitic. E tota la setmana, se parla del match contra Sant-Gaudenç, Limós o Vilanòva.
Lo virús se fa passar d'una generacion a una autra.
Mos amics e ieu disèm qu'« aquò s'explica pas, se viu ».

 http://www.ina.fr/video/CAF95017124/rugby-jeu-a-xiii-villeneuve-lezignan.fr.html

De legir "Alan Roch - 13 coma rugbí "

Mas perqué m'an pas dich !

L'occitan a totjorn fach partida de ma vida. Lo problèma es que sabiái pas encara ! Coma tot lo mond dins las Corbièras, aviái ja entendut parlar lo patès e coneissiái tanben las pichòtas frasas pegadas sus lo cuol de las veituras. Alara, en escotant las cansons calhòlas, me soi dich qu'un jorn parlarai occitan !
En fach, soi una granda representanta de ma vilòta (lo mond que me coneisson vos o podrián dire) e doncas de sa cultura e son identitat. Mas l'aprentissatge d'aquesta lenga me semblava complicat coma se voliái aprene lo patinatge artistic : Onte ? Quora ?  Amb qual ? 
Bon, me disiái que veirai ben a un autre moment. Lo projecte èra en suspens. Continuavi d'ausir e de dire de mots coma : "macarel", "conàs", "ven aquí", o "val pas res". E aquesta tradicion familiala e amicala me faguet fièra de ieu e de ma cultura lesinhanenca.  Lo cambiament se faguèt pendent ma primièra annada a l'Universitat de Montpelhièr. Vos cal dire que tot aquò m'agradava pas tròp. Aquela vila èra pas la meteissa que çò que coneissiái. E pas dins lo sens agradable del mot ! Lesinhan es la vila onte vòli viure tota ma vida alara comprenètz ben (o pas) que Montpelhièr èra força luènh de mon ostal ! Al segond semèstre, prengèri occitan en opcion. Eri plan contenta de ma causida e aprèp un chantatge de mon professor (dirai pas son nom ...) - "Se l'as ton annada de MCC faràs occitan en licéncia l'an que ven !" - debutavi ma primièra anada !    Vaquí cossí soi arribada a l'occitan ! E pensi qu'aquò es una istòria qu'es luènh de s'acabar !