Mas perqué m'an pas dich !

L'occitan a totjorn fach partida de ma vida. Lo problèma es que sabiái pas encara ! Coma tot lo mond dins las Corbièras, aviái ja entendut parlar lo patès e coneissiái tanben las pichòtas frasas pegadas sus lo cuol de las veituras. Alara, en escotant las cansons calhòlas, me soi dich qu'un jorn parlarai occitan !
En fach, soi una granda representanta de ma vilòta (lo mond que me coneisson vos o podrián dire) e doncas de sa cultura e son identitat. Mas l'aprentissatge d'aquesta lenga me semblava complicat coma se voliái aprene lo patinatge artistic : Onte ? Quora ?  Amb qual ? 
Bon, me disiái que veirai ben a un autre moment. Lo projecte èra en suspens. Continuavi d'ausir e de dire de mots coma : "macarel", "conàs", "ven aquí", o "val pas res". E aquesta tradicion familiala e amicala me faguet fièra de ieu e de ma cultura lesinhanenca.  Lo cambiament se faguèt pendent ma primièra annada a l'Universitat de Montpelhièr. Vos cal dire que tot aquò m'agradava pas tròp. Aquela vila èra pas la meteissa que çò que coneissiái. E pas dins lo sens agradable del mot ! Lesinhan es la vila onte vòli viure tota ma vida alara comprenètz ben (o pas) que Montpelhièr èra força luènh de mon ostal ! Al segond semèstre, prengèri occitan en opcion. Eri plan contenta de ma causida e aprèp un chantatge de mon professor (dirai pas son nom ...) - "Se l'as ton annada de MCC faràs occitan en licéncia l'an que ven !" - debutavi ma primièra anada !    Vaquí cossí soi arribada a l'occitan ! E pensi qu'aquò es una istòria qu'es luènh de s'acabar !